De itineribus Fortunæ

DE ITINERIBVS

FORTVNÆ

Ubi corpus amoris antiquarum cecidit, decidia ac pœna vicerunt fidei habiendi vitam iuxta amorem æternam pueri, ephœbi pulchrior quam Apollo, filius Iovis Latonæque, sed numquam cognoscam itineres Fortunæ, qua habet custodiam penes vitas hominum, sic iter meæ vitæ, sic transeunt dolor et pœnitentia cordis.

Claudebantur Fortunā portas gloriæ Apollineæ ubi obtinui sententia ad moriendum animā non corpore, quapropter vivo in damnatione memoriæ? Ubi deos vituperavi ego? Quapropter suferram solitudino intra carcer vitionis et superbiæ sed solus natus fui et solus moriar.

Celeritate vita cadet ad Portas Inferorum, ubi mortui, qui ceciderunt in pugnā, sunt. Ante triste fato sine fide amandi et vivendi resigno, non relinquam fatum meum  de custodiā divinā Fortunæ